طی سال‌های اخیر باتوجه‌به تغییرات ژئوپلیتیکی و ساختاری در نظام بین‌الملل و همچنین افول قدرت‌نمایی ایالات متحده، ایران و روسیه به‌عنوان بازیگران مهم جهانی توانستند سهمی بیشتر در بازی قدرت کسب نمایند و به دنبال آن سعی کردند مکانیزم‌هایی برای همکاری متقابل در تمامی حوزه‌های اقتصادی، نظامی - امنیتی و سیاسی و همچنین بیشینه‌سازی قدرت و منافع ملی خودشان در راستای پیشبرد سیاست‌های منطقه‌ای و بین‌المللی ایجاد کنند
با توجه به پیوندهای چندوجهی و ضرورت‌های همسایگی میان ایران و عراق، آیندۀ روابط دو کشور را پایدار و رو به گسترش می‌توان ترسیم کرد. هرچند قوۀ محرکه بهره‌گیری از این مزیت‌های نسبی به دیپلماسی فعال و هدفمند در روابط دو کشور بستگی داشته و خواهد داشت که بایستی با جدیت بیشتر در دستور کار دولت سیزدهم قرار گیرد
با انتقال قدرت از جمهوری‌خواهان به دموکرات‌ها، بسیاری از تحلیلگران مسائل منطقه غرب آسیا نسبت به حل‌و‌فصل مسئله سوریه از طریق مذاکرات چندجانبه با حضور بازیگران دخیل در این بحران ابراز خوش‌بینی می‌کردند و در تشریح دلایل آن، به عواملی چون در اولویت نبودن موضوع سوریه برای آمریکا، سیاست‌های اعلانی بایدن مبنی بر تمرکز بر شرق آسیا و رقابت راهبردی با چین و روسیه و هزینه مالی و نظامی بحران‌های غرب آسیا برای آمریکا اشاره داشتند
آمریکا با فرافکنی و متهم کردن ایران به حمایت از گروه‌های حمله کننده به مواضعش در عراق و برنامه‌ریزی حمله، به دنبال بهره‌برداری‌های سیاسی در این کشور است
وقتی به نظام بین‌الملل و منطقه نگاه می‌کنیم بسیاری از دولت‌ها در حال بازتعریف سیاست خارجی خود بر اساس واقعیت‌های جدید و در رأس آن، ظهور چین به عنوان یک قدرت بزرگ سیاسی و اقتصادی هستند
